Aan de kusten van eindeloze werelden ontmoeten kinderen elkaar
De oneindige hemel is bewegingloos daarboven en het rusteloze water is onstuimig.
Aan de kusten van eindeloze werelden ontmoeten de kinderen elkaar met gejuich en dansjes.
Zij bouwen hun huizen met zand en zij spelen met lege schelpen.
Met verdorde bladeren weven zij hun boten en glimlachend laten zij deze drijven boven de onmetelijke diepte.
Kinderen hebben hun spel aan de kusten van werelden.
Zij kunnen niet zwemmen, zij weten niet hoe zij netten moeten uitgooien.
Parelvissers duiken naar parels, kooplieden laten hun schepen varen, terwijl kinderen kiezelstenen verzamelen en deze weer in het rond strooien.
Zij zoeken niet naar verborgen schatten, zij weten niet hoe zij netten moeten uitgooien.
De zee golft op met gelach en bleek glanst de glimlach van het strand.
Golven die zich bezig houden met de dood zingen betekenisloze ballades voor de kinderen, als een moeder die haar baby wiegt.
De zee speelt met de kinderen en bleek glanst de glimlach van het strand.
Aan de kusten van eindeloze werelden ontmoeten kinderen elkaar.
Storm dwaalt rond in de padloze hemel, schepen vergaan in de aanvalloze wateren,
De dood is overal en de kinderen spelen.